Spiegel

Weet je wat grappig is? Dat ze dat plichtsbewustzijn overnemen. Gisteren had ik per kind een andere lunch bereid. Elk kind had zijn gepersonaliseerde boterhamdoos met andere groentjes en fruit als snack. Toen ik hen ophaalde bekende de jongste dat ze het wel vreemd vond dat ze andere groentjes gekregen had dan ze gevraagd had. Wat bleek, aan de onderkant had ik netjes hun naam geschreven, met onuitwisbare stift. Maar toen ik de lunch maakte, had ik de dozen omgewisseld. Dus elk kind had de lunch van broer of zus in de box. Ik vroeg of ze niet gewisseld hadden, toen ze merkten dat ze er iets anders voorzien was dan deze morgen. Mijn zoon zei trots: 'Nee hoor mama, we eten toch alleen onze eigen boterhammen op, mijn naam staat toch op de doos!' 's Avonds vertelde hij mijn man wel dat hij het stiekem wel plezant vond om het tomaatje van zijn zus op te eten en dat zij wel grimassen trok bij de rauwe bloemkool.

Zijn kinderen dan echte spiegels van je eigen persoonlijkheid? Had ik hen moeten leren dat ze ook eens moesten kijken naar broer en zus? Had ik hen moeten leren opkomen voor zichzelf? Of moet ik nu blij zijn dat ze zo flink eten 's middags? En mag ik al blij zijn dat ze alles verorberen wat we voorbereiden? Of maak ik me zorgen om niks? De oudste confronteert me dan als ze me ziet piekeren: 'Mama, het komt wel goed hoor, we trekken onze plan wel.' Nogal een geluk dat die kinderen helpen in hun eigen opvoeding. Misschien komt het zo wel goed... uiteindelijk...