Op tenniskamp

Heerlijk vind ik het als de kleinste mijn kleine trucjes om het leven handiger te maken, overneemt. Fier kleefde ze gisteren nog vlug een sticker op het handvat van haar nieuwe tennisraket. 'Zo kan ik de mijne herkennen', verkondigde ze. Die van broer was nu niet meer dezelfde. En die van grote zus was duidelijk een ander merk.

Alle tassen en zakken stonden netjes op een rij, klaar om op de rug te vliegen. De tennisoutfits lagen gerangschikt op de badkamervloer, van klein naar groot. Straks zouden ze in matching tenues verschijnen op de eerste dag van het tenniskamp. Zo kon hun dag toch niet meer stuk?

Ik verlang al naar de verhalen als ze straks thuis komen. Sterke broer zou als een echte Nadal een matchke gewonnen hebben, en de gel is zijn haar zou nog perfect op zijn plaats blijven liggen. Kleine zus zou steevast op de schouders van de trainer beland zijn tijdens de wandeling naar de sporthal. Die vond haar té cute om zelf te stappen en vond haar blonde krulletjes best wel schattig passen bovenop zijn bruingebrande lijf. De oudste zou plichtsbewust de kleintjes in de gaten gehouden hebben en samen met hen mee geweest zijn tijdens elke plaspauze. Ze zou de genaamtekende doosjes geopend hebben en hun mondjes afgeveegd hebben met de daarvoor voorziene vochtige doekjes. Ze zou na de maaltijd hun handjes nog eens extra gewassen hebben, want ook op tenniskamp bleef je proper.

Ik hoop steevast dat alle opvoedingsprincipes blijven gelden en dat de trainers tevreden kunnen zijn over hun inzet en hun enthousiasme. Ze hoeven de tornooitjes niet te winnen, gewoon flinke en beleefde kinderen zijn.

Of ze zich ook zullen amuseren en morgen terug willen gaan, valt af te wachten. Duimen maar...