Komen wij ook uit een ei?

Het was opnieuw zo'n weekend waar ik duizend en één klusjes wou doen, maar geen enkel kon afwerken. Ik wou eens grondig poetsen, de ramen lappen, de gordijnen één voor één wassen en ophangen, de keukenkasten een beurt geven ... Je kent het wel. Zo'n typisch lenteweekend waar je de zon voelt schijnen, maar waar je vooral ziet hoe vuil de ramen eigenlijk wel zijn en hoeveel spinnen in je huis wonen.

Ik holde van de ene taak naar de andere. Terwijl ik de knutselwerkjes van de kleinsten vakkundig verwijderde zag ik dat de wasmachine klaar was en dat de kussens van de stoelen buiten nieuwe hoezen moesten krijgen. Terwijl ik die erover trok merkte ik dat de tafel ondergekotst was door de duiven en dat we zo zeker geen ijsje konden eten. Iets wat ik beloofd had, om drie uur. De kinderen speelden gelukkig de hele namiddag in de zandbak. Tot ze het idee hadden om naar de boerderij te gaan. Nog een belofte die ik vorige week deed. Dat we in het weekend naar de nieuwe diertjes zouden kijken. Waarom deed ik die beloftes toch? Het was voor even een zoethoudertje om van hun gezeur af te zijn en wat later een confrontatie met slimme kinderen die geen enkel woord vergeten.

Om vier uur geraakten we in de auto richting boerderij. In zomerse outfits, want de zon deed eindelijk deugd. Ik had gelukkig sneakers aan getrokken. Geen boerderijbezoek op sandalen. Stro en uitwerpselen tussen mijn tenen, nee bedankt. De kinderen genoten van elke stal. Vooral de boerderij in de lente was voor hen top. Bij bijna elke soort zagen we de kleintjes. De oh's en de ah's stapelden zich op. Vooral het pas geboren geitje was volgens de kleinste een 'megasupercutie'. Ik hoopte vooral dat ze niet zouden vragen om een diertje te adopteren. Op de terugreis met een konijn in een kartonnen doos, nou, dat dacht ik niet.

De dromedaris die achter hen verscheen was hilarisch. We dachten vooral om kippen en ganzen te zien en daar galoppeerde volgens de kleinsten een kameel. Wat een geluk dat de oudste de infobordjes al kon lezen en hen plichtsgetrouw leerde dat het een dromedaris was en dat het verschil in de bulten zat. De kleinste beweerde nochtans dat de welving op de schouders ook telde als bult. 'Daar zit toch geen water in!'

Ze gaven elkaar les in de dierenwereld. Heerlijk om hen zoveel nieuws te leren. Maar de schattigste vraag vond ik toch: 'Mama, komen wij ook uit een ei? Die struisvogel had drie eieren. Die krijgt dan toch ook drie baby's, zoals jij ons kreeg?'