Een wants? Een onesie, bedoel je?

Het is de tijd van het jaar opnieuw, waar de insecten om je heen krioelen. Ik bewonder de natuur wel, nu onze maatschappij rond #hetklimaat draait kan dat ook niet anders. Maar ik doe dat liever vanop afstand. Ik ben toch niet verplicht om elk lieveheersbeestje, of zoals de onze ze 'hemelbeestjes' noemen, op mijn handen te laten lopen? Spinnen zie ik liever buiten dan binnen, ik geef dat toe. Ook al beweert men dat we zo een gezond huis hebben. De poes zorgt ervoor dat de muizen uit de tuin blijven. Hoewel ik het wel niet zo aangenaam vind dat ze die bij de achterdeur komt leggen. Een teken van respect, ja, ik begrijp het wel. Maar als ze half levend nog door de living spartelen, draait mijn maag toch even om.

De kinderen vinden dat allemaal spectaculair, al die dieren in de tuin, nu de lente in het land is. Alleen moet ik toegeven dat de parate kennis nog wat te wensen overlaat. De kleinste hield een wants op haar handen. Ze wist niet wat het was, tot iemand van de familie haar vertelde dat zo'n klein kruipdiertje een wants heet. 'Een onesie?' vroeg ze. Dat haar kennis van kledij en accessoires groter is dan de dierenwereld kan ik haar niet kwalijk nemen. Haar pop volgt ook steevast de laatste trends. Het is een kwestie van prioriteiten leggen in je opvoeding, vind je niet?