Dampende cappuccino

Een dampende cappuccino is wat me tot rust brengt als ik terug thuis ben na de chaos in de Action. Ik was nochtans tegen openingstijd al aan de ingang. Ik voelde me zo een oudje dat de hele dag tijd heeft om te winkelen maar toch al om negen uur plichtsbewust de boodschappen wou starten. Ik zou er verdrinken als ik op woensdag namiddag zou moeten gaan. Dan hebben alle mama's knutselgerei nodig om de regenachtige korte dag te overleven. Of wat zoeken mensen eigenlijk in zo'n winkel?

Ik wist perfect wat ik nodig had. Het lijstje had ik goed voorbereid en in mijn notitieapp genoteerd. Zakken voor de vuilnisbak, een borstel voor de afwas, vaatdoeken, papieren zakdoekjes, een slijper voor dikke potloden en wasknijpers om de was opnieuw buiten te hangen. Het weer werd wat beter. Tijd om opnieuw de lakens buiten te hangen en er kleurrijke knijpers bij te voorzien. Per laken wel een kleur, anders kon ik die chaos niet aan. Jammer dat er geen pakje was met alleen maar blauwe knijpers. Waarom maken die fabrikanten daar zo'n soepje van?

In de winkel was het nog rustig. Dacht ik. Vijf personeelsleden reden er hectisch op en af met veel te hoge karren om de rekken vlotjes aan te vullen. Of dat moest toch vlot gebeuren. Maar je merkte dat ze ongelooflijk gespannen hun eerste taak van de dag vervulden. Ze vlogen door de rekken. De ene, wat corpulente dame, wiens T-shirt toch wat te veel spande, plaatste de gigantische curverboxen helemaal schuin in het rek, waardoor het prijskaartje onderaan ervan knipte. Ze zuchtte en ik merkte dat de okselvijvers begonnen te komen. Ocharme het kind, ze moest nog een hele dag zweten en wellicht zou ze volgend jaar beslissen om ergens anders te werken. 

De manager van het team gaf ondertussen korte bevelen aan een blondine die niet goed wist hoe ze de dozen uit de laadkar moest toveren. Ze begreep niet dat zij dat niet inzag, zette haar voorraaddozen op de grond en wou haar net voortonen hoe het moest, toen het blondje de onderste doos eruit trok en pardoes de hele set nieuwe groene borden de grond in kletterde. Ik kon het niet laten en keek even achterom vooraleer ik de rij met kussenslopen in snelde. De gang lag vol en de manager kreeg het Spaans benauwd.

Ik concentreerde me op de papieren zakdoekjes en haastte me naar de borstel voor de afwas. Het was op dat moment dat ik ongelooflijk schattige boterhamdoosjes spotte. De afbeeldingen leken me wel geschikt voor alle drie. Ze konden goed open en dicht, die rode dozen toch even controleren, want geen kind is gebaat met een doos die niet open kan. Dit verdienden ze wel, elk een cadeautje, want ze deden ongelooflijk hun best op kamp. De jongste was in slaap gevallen in de auto, want tennissen was plezant maar heel vermoeiend en de oudsten speelden een denkbeeldig tornooitje in de tuin om vier uur. Ze waren van mening dat ze best de aangeleerde technieken nog wat konden inoefenen. Zo zouden ze optimaal alle kansen benut hebben. Heerlijk, die vastberadenheid...